Noord Vietnam en Laos

Vanuit Luang Prabang, waar we ons laaste reisverslag schreven, zijn we door gereisd naar Nong Khiaw. Dit is een klein dorpje van 1 straat midden tussen de bergen, zo'n 4 uur van Luang Prabang af. Hoewel de reis er naartoe niet geweldig was (met z'n 4en op 3 autostoelen en 2 kotsende mensen naast ons) was de bestemming dat zeker! We vonden een mooi bamboe huisje met hangmat en uitzicht op de Nam Ou rivier en zijn eerst eens even bij gekomen van de vele lanceringen die we achterin de auto moesten doorstaan.
In Nong Khiaw is een grottencomplex waar de lokale bevolking een tijd heeft geschuild tijdens de bezetting door de Amerikanen. Met een moeilijk begaanbare weg er naartoe en een ingang op zo'n 5 meter hoogte is het niet verrassend dat de schuilplaats nooit is ontdekt. De grot zelf was al erg mooi maar het idee dat zich daar met tijden een heel dorp schuilhield maakte het heel bijzonder om te bezoeken. Al bij aankomst in Nong Khiaw hoopten we dat het mogelijk zou zijn om het landschap per kayak te verkennen. Hoe klein een dorp ook, er is áltijd wel iemand die een tour aanbied en gelukkig konden we dus een dagje kayakken en een waterval bezoeken. Vroeg in de ochtend stapten we op een bootje dat zo laag lag als het water zelf. Met de ochtendmist nog tussen de bergen gingen we via de rivier langs een paar kleine dorpjes. Daar rekenen ze het inwoneraantal niet per persoon maar per familie, lopen overal varkens en kippen rond en staan de van bamboe gemaakte huisjes op hoge palen. Onze gids vertelde dat de meeste dorpen nog maar zo'n 2-3 jaar elektriciteit hebben en velen het pas over 5 jaar zullen krijgen. We bezochten een lokale basisschool en lieten ons vertellen dat de jongeren maar een halve dag naar school gaan. Op dit moment kregen ze geen Engels, bij gebrek aan een leraar die ze dat kon leren. Net toen we weg wilden gaan renden er een hoop kinderen gillend van blijdschap aan ons voorbij, richting het water. Op dat moment kwam er een compleet volgepakte boot aanvaren, vol met nieuw materiaal voor de school! Het was echt heel leuk om te zien hoe blij ze waren met alle nieuwe tafels en stoelen, die geschonken waren door een Frans fonds.
Via het niet echt noemenswaardige Muang Khua zijn we uiteindelijk door gereisd naar Dien Bien Phu, Vietnam. De grensovergang van Laos naar Vietnam was een hele ervaring, maar ging vrij soepel. Met nog 2 Amerikanen waren we de enige buitenlanders en werden we al vanaf het begin apart gehouden. Wij moesten een ebola check ondergaan, waarbij ze onze temperatuur meten door de temperatuurmeter op zo'n 5 cm van ons oor te houden.. Niet geheel verrassend hadden we alle vier exact dezelfde temperatuur van 36.7 graden (op dat moment waarschijnlijk de buitentemperatuur). Gelukkig was het geen warme dag, anders hadden we allemaal ebola gehad.
Ondertussen waren alle Laotianen en Vietnamezen geld tussen hun paspoorten aan het stoppen en werd "de buit" vrolijk tussen de officials verdeeld voordat wij aan de beurt waren. We hebben het machtsvertoon toneelstukje dat ze voor ons opvoerden rustig aan gezien en nadat ze alle pagina's van onze paspoorten letterlijk 5 keer hadden gevoeld konden we dan eindelijk door.
De aankomst in Dien Bien Phu was een kleine cultuurschok. Na het rustige en langzame Laos was het geduw, getrek en geschreeuw van de mensen in Vietnam echt even wennen ! Er is veel meer verkeer en getoeter, mensen zijn een stuk luidruchtiger, we werden ontzettend aangestaard en iedereen wil met je op de foto. Toen we arriveerden op het busstation was er een hele run op onze bus (wij dachten eerst omdat het misschien een drukke bus was) en klommen verkopers al letterlijk half door het raampje heen om je in hun bus naar Hanoi te krijgen. Gelukkig hoefden we daar niet heen en regelden we zelf bij de ticket counter een kaartje voor de nachtbus naar Sapa. Die vertrok twee uur later al en na wat snelle inkopen en wat eten gingen we dus weer de volgende bus in. Dit zou onze eerste sleeper bus worden en ook weer een hele ervaring! De sleeper bus bestond uit een aantal rijen met erg smalle "stapelbedden" en was verlicht als een soort kerstboom. De grootte van de "bedden"(een soort heel ver naar achter geklapte autostoelen) is waarschijnlijk het makkelijkst aan te geven als dat wij er echt nét in pasten. De gangpaden hadden een breedte waarbij we niet gewoon konden lopen, maar zijwaarts naar voren moesten schuifelen. Hoewel het enigszins behelpen was om op onze plek achterin de bus te komen was het allemaal helemaal prima toen we eenmaal lagen en konden we op weg naar onze volgende bestemming!
Midden in de nacht werden we wakker gemaakt omdat we er waren en stapten we op een op één taxi na verlaten pleintje uit. Uiteraard was bijna alles op dit onchristelijke tijdstip dicht en besloten we dus alle hostels maar 1 voor 1 af te gaan. Gelukkig hadden we een lieve taxi-chauffeur die ons goed hielp en hadden we al snel een hostel gevonden waar we de rest van de nacht konden slapen.
Sapa viel ons helaas een beetje tegen. De stad lijkt bijna wel speciaal gebouwd voor toeristen, met de enorme hotel en restaurant boom en de straten vol met souvenirwinkels en mensen die je wat willen verkopen. Deze mensen zijn vooral meisjes en vrouwen van hilltribe volken uit de buurt. Met prachtige gekleurde kleding lopen ze de hele dag
over de straten om zelfgemaakte armbandjes en sjaals te verkopen. Door de verschillende kleuren en stoffen die ze gebruiken is te zien bij welke stam ze horen. We hebben een dagje een scootertje gehuurd om de omgeving te verkennen en met name de Tram Ton Pass was echt adembenemend mooi. Zover als we konden kijken strekten zich enorme groene bergen uit en omdat we er net op een tijdstip waren dat de zon alles een beetje goud deed kleuren was dat echt ontzettend mooi. Ondanks de mooie omgeving lieten we Sapa snel voor wat het was en gingen we naar Bac Ha. Dit is een klein stadje zowat aan de Chineese grens.

Bac Ha heeft een hele mooie zondag ochtend markt waar alle hilltribes op af komen. Hier hebben we onze ogen uitgekeken. Er was van alles te koop maar de mensen waren nog het leukst. Het is gebruikelijk dat de mannen ontzettend veel rijstwisky drinken (om 10 uur zagen we al de eerste KO) terwijl de vrouwen spullen proberen te verkopen. Rond een uur of 12 is er geen nuchtere man meer te bekennen waarna hun (wat humeurige) vrouwen ze komen ophalen met de scooter. Maar nee hoor een vrouw rijden met een man achterop kan natuurlijk niet dus de dronken mannen rijden met vrouwlief achterop vrolijk naar huis.
De dag erna hebben we een trek gedaan door de omgeving met onze ontzettend lieve maar vooral echt gay gids cho ("its like cho from chocolate"). Ze zijn inmiddels alle velden aan het ploegen en de rijst aan het planten, wat echt ontzettend mooi is om te zien. We hebben zijn dorp bezocht en zijn familie leren kennen, oa zijn zoon. Want hoewel wij na ongeveer 1 sec zagen dat hij waarschijnlijk homo was bestaat dat niet in vietnam dus hij heeft gewoon een vrouw en zoon. Daarna hebben we een lokale vrouw geholpen rijst te planten ( tot grote hilariteit van de mensen die langs kwamen). Een redelijk bizar verhaal dat Cho ons vertelde is dat het in zijn dorp redelijk vaak voorkomt dat Chinese mannen hun vrouwen als ware komen kidnappen. Ze worden gedrogeerd en meegenomen naar China, waar ze over het algemeen een beter leven hebben. Man en kinderen worden achter gelaten en enkel tijdens korte "vakanties" bezocht. Het was ons niet helemaal duidelijk in hoeverre de vrouw nu zelf mee ging en niet meer terug wilde of kon, maar het idee dat China zijn tekort aan vrouwen op deze manier "oplost" is op zichzelf al heel apart.

Vanuit Bac Ha zijn we naar Hanoi gegaan. Een wijk in Hanoi genaamd de old quarter is echt fantastsich. De wijk leeft echt overal zijn er barretjes en winkeltjes. Hier kwamen we in aanraking met de eerste tekenen van communistische propaganda. Ze maken er ook niet echt een geheim van aangezien er een ministerie is die heet: ministerie van educatie en propaganda. We hebben een gevangenis bezocht gebouwd door de franse om de Vietnamese bevolking te onderdrukken, later is het gebruikt om Amerikaanse soldaten gevangen te houden. Overal was aangegeven dat de slechte imperialiste VS alles fout deden en de goede en nobele Noord Vietnamese arbeiders waren het slachtoffer. Er werd geen woord gerept over de voorgaande oorlog tegen noord en zuid en al helemaal niks slechts over Ho Chi Min. Hij was de leider van de partij. Overal door heel de stad hangt zijn foto en hij word als grote voorbeeld gezien. Na de oorlog zijn er vele mensen gevlucht en gedood maar daar staat letterlijk nergens wat over geschreven. We keken hier echt wel van op en het was raar om het mee te maken. Als je je hele leven niks anders geleerd krijgt is dit je waarheid en weet je ook niet beter.
We hebben ook een aantal musea bezocht en Ho Chi Mins huis en mausoleum (hij wilde een eenvoudige begrafenis maar die wens is helaasniet in vervulling gegaan). Helaas werd Eva 2 dagen ziek (voedsel vergiftiging) waardoor we even moesten wachten voordat we naar Cat Ba eiland konden gaan.

Cat Ba eiland is een groot eiland dicht bij Halong Bay en iets minder toeristisch (er waren nog steeds super veel toeristen). Vanuit hier hebben we de Bay bezocht wat echt bizar mooi is. We hebben de hele dag op een boot gezeten, gezwommen en gekayakt. Pirates of de Carribean 3is hier opgenomen dus dan weet je wat je kan verwachten. De eerste keer dat we naar het strand gingen was er letterlijk niemand, dit veranderde toen er binnen 30min 200 mensen met golfkarretjes terug kwamen van hun lunch. Toen zijn we maar vertrokken naar een ander rustiger strand. Veel vietnamezen kunnen niet zwemmen en dragen zwemvesten. Elke golf levert een hoop geschreeuw op (niet alleen door kinderen), ze hadden de grootste lol. Kennelijk maakt het niks uit dat je met 200 man op een mini stukje zee staat en je kont niet kan keren. We merken vooral hier dat vietnamese wat aanrakiger zijn, het valt vooral totaal niet op dat mannen telkens toevallig tegen ons aan drijven. Toch was het fijn om even de zee te zien en lekker verkoeling kan zoeken. We hebben een dagje een scooter gehuurd en zijn samen met 2 Amerikanen het eilandje gaan verkennen. Het is echt een mooi eiland met vele hoge bergen aan de kust.

Vanuit Cat Ba was het idee om meteen door de gaan naar Phonsavan in Laos via Hanoi. Helaas bleek het booking office waar onze hotel man naar had gebeld opeens dicht te zijn. Gelukkig hadden we niks betaald. Maarja toen stonden we in Hanoi...
Al snel vonden we een office die vertelde dt er binnen 20 min een bus ging naar vientianne (hoofdstad van Laos). Okee dan nemen we die wel! Even snel wat eten komen want de reis zou 20-24 uur duren.
De buschauffeurs waren echt onaardig, alle mensen werden opgejaagd en er werd met spullen gegooid. De rit naar de grens hobbelig en de chauffeurs zette harde muziek op en toeterde om elke scheet (probeer dan maar te slapen). Gelukkig waren we als eerste de volgende ochtend aan de grens waardoor het allemaal snel ging.

Bij aankomst in Vientiane overheerste vooral het blije gevoel dat we weer terug waren in Laos. We vonden Vietnam een ontzettend mooi land met een mooie natuur en heerlijk eten, maar de mensen waren niet echt onze favoriet. We hoorden van andere reizigers dat de mensen in het noorden en zuiden van Vietnam behoorlijk van elkaar verschillen dus een goede reden om nog eens terug te komen is om daar achter te komen!
Vientiane is de hoofdstad van Laos maar voelt helemaal niet zoals je je een hoofdstad van een groot land voorstelt. Met maar 300.000 inwoners is het rustig op straat en rijdt er ook niet veel meer verkeer dan op andere plekken waar we zijn geweest. Net als in Luang Prabang zijn de Franse invloeden overal in Vientiane nog terug te zien en dit brengt een heel relaxt sfeertje met zich mee (en fantastische croissants). We hebben een halve dag een fietstocht uit de Lonely Planet gedaan en op die manier alle belangrijke gebouwen en tempels uit de stad bezocht. Op een enorme rotonde staat het "victory monument", een enorme van cement gemaakte Arc de Triomphe replica. Het leuke aan dit monument is dat hij is gemaakt van cement dat door de Amerikanen was gedoneerd en eigenlijk was bedoeld voor de constructie van een nieuw vliegveld in Laos. De Laotianen bouwden er gewoon wat anders van haha.
Vanuit Vientiane hebben we een bus genomen richting Tham Kong Lo, een enorm 7.5 km lang grottencomplex. Wij verbleven ongeveer 1 km van het grottencomplex, in het dorpje Ban Kong Lo. Hier hebben we 2 nachten een homestay gedaan bij een ontzettend lief oud mannetje van 80 jaar. In Laos kun je op veel plekken een homestay doen en dit houdt in dat je eet, slaapt en je wast zoals de locals. Qua eten betekend dat dus 3x per dag rijst (in ons geval zonder vis of vlees) en slapen doe je op een dun matje onder een klamboe. Wij konden ons ergens in een ander huisje wassen met een soort van douche (drie straaltjes koud water) maar normaal gesproken betekend dat dat je als vrouw gekleed in een sarong op een open plek koud water uit een enorme bak over je heen gooit. Het was een heel gave ervaring om eventjes zoals zij te leven en een kijkje te krijgen in het dagelijkse leven van zo'n 85% van de Laotianen. Een bijzonder moment was toen de man waar we verbleven twee witte armbandjes haalde en die met veel zorg -terwijl hij wat woorden mompelde- om onze polsen bond. We hadden gelezen dat dit een gebruik is dat veel Laotianen uitvoeren wanneer ze gasten op bezoek hebben en ze die het beste willen wensen. Door het ritueel moeten de slechte geesten bij ons weg gaan en de goede met ons mee gaan, waardoor we een veilige reis hebben en veel geluk in ons leven zullen krijgen.
Het grottencomplex was echt heel gaaf om te zien. Toen we naar de grotten toe liepen was het kei hard aan het stortregenen en dit zorgde ervoor dat er watervallen in de grotten ontstonden. Met een klein bootje voeren we door open stukken van soms wel 100 meter hoog, het plafond bedekt met vleermuizen. Met watervallen aan alle kanten en een hoofdlampje als enige verlichting gaf dit echt iets magisch. Een klein gedeelte van de grotten waren wel verlicht en daar hebben we super mooie stalactieten en stalacmieten gezien. Deze grotten worden soms wel eens beschreven als de oude Griekse onderwereld en die vergelijking begrijpen we volledig. Na aan de andere kant van de grotten even gechillt te hebben mochten we de hele tocht ook nog eens terug maken :).

Na Kong Lo zijn we naar Pakse gegaan en vanaf daar hebben we de kleine "loop" gedaan, een driedaagse scootertocht langs kleine dorpen en prachtige watervallen. Via het zuiden van Laos zijn we naar Cambodja gereisd en na een aantal fantastische dagen in Siem Reap (Angkor) zijn we via Battambang en Phnom Penh in Sihanoukville aangekomen. Hier zitten we nu in een heerlijke hostel met uitzicht op het strand te genieten van de laatste paar dagen die we nog over hebben! Om jullie niet te erg te vervelen met een grote lap tekst en onszelf wat extra biertjes te gunnen zullen we de rest van onze reis morgen of overmorgen schrijven.

Xxx